بازار تجریش تهران

بازار سنتی تجریش در انتهای خیابان ولیعصر و در محله تجریش تهران قرار گرفته است. این بازار قدیمی در مجاورت امامزاده صالح(ع) و تکیه تاریخی تجریش قرار دارد و بازاری کوچک و سرپوشیده است. چیزی در حدود یک قرن پیش این منطقه پر از باغات میوه و خانه های روستاییان بوده است. این منطقه به دلیل دارا بودن ییلاقات خوش آب و هوا غالبا در بهار و تابستان محل مراجعه مردم بوده است. در این منطقه میدانی قرار داشته که مردم محصولات باغی خود را برای عرضه به آنجا می آوردند. به علت استقبال از این محصولات کم کم گاری ها در میدان ثابت می شوند و سر و شکل دکان را به خود می گیرند.

این دکانها شش ماه از سال به دلیل بارش برف و سردی هوا تعطیل می شد و فقط شش ماه نخست سال به خرید و فروش می پرداخت. کم کم بر تعداد دکان ها افزوده می شود و در مجاورت امامزاده کسب و کارهای جدیدی مانند قهوه خانه ها، آهنگری ها، عطاری ها و ... شکل می گیرند.  به دلیل سرد بودن هوا اهالی بازار، سقفی از جنس چوب، کاهگل و حلبی بر بالای بازار تعبیه می کنند تا بازار در نیمه دوم سال نیز برپا شود. در سال 1352 برای اولین بار سقفی یکپارچه بر فراز بازار قرار می گیرد که از جنس آهن است. بازار در چند سال اخیر به همت شهرداری و میراث فرهنگی تغییر شکل داده و به صورت یک بازار کاملا سنتی و ایرانی در آمده است.

تجریش که در آن زمان طجرشت نامیده می شده روستایی کوچک در منطقه شمیرانات بوده که بر بالای یک تپه قرار داشته است. روستایی آباد با باغ های میوه که محصولاتش میان اهالی تهران و شهرهای اطراف شهره بوده است. روستایی با قدمتی هزار و اندی ساله که روزگاری پای پادشاه سلجوقی به آن می رسد و زندگی اش در همان روستا به پایان می رسد. روستا اما در نزدیکی امام زاده ای از نوادگان امام هفتم قرار داشته و همین امام زاده سبب می شود تا میدانی نزدیک امام زاده شکل بگیرد که محل تجمع مردم باشد. مردم با دامهایشان از اطراف به سمت امام زاده می آمدند و دام هایشان را در طویله هایی اطراف امام زاده نگاه میداشتند. برخی که باغ داشتند میوه هایشان را در گاری هایی دور تا دور میدان برای فروش می گذاشتند. زن ها لباس هایشان را توی رودخانه می شستند و خیلی ها هم به تجریش می آمدند تا هم زیارتی بکنند و هم در میان باغ های مصفا کمی استراحت کنند.

سقفی چوبی و برخی جاها هم از جنس حلبی که در همان اوایل دوران پهلوی شکل گرفته بود، تجریش را دارای بازاری دائمی می کرد. همان طویله های اطراف امام زاده که در کوچه پس کوچه ها بودند هم کم کم تبدیل به دکان شدند و هی بازار گسترش یافت. باورتان نمی شود تجریش تا قبل ازسال 1345 اصلا جزو شهر تهران نبوده و هنوز حالت ییلاقی داشت. در سال 52 بالاخره بازاری ها سقفی یکدست آهنی بر روی بازار کشیدند و بازار تجریش را رونقی دوباره دادند. شکل و شمایل بازار سرپوشیده تجریش شاید چیزی در حدود هفتاد سال قدمت داشته باشد اما قدمت تشکیل هسته اولیه بازار قطعا بیشتراز یکصد سال است. سال ها گذشت و سینماها هم پایشان به تجریش باز شد و درکنار بستنی که آن روزها حسابی مزه می کرد نام تجریش را به عنوان پاتوقی برای تفرج بر سر زبان ها انداخت.